Herstel begint buiten
Een vast onderdeel van mijn werk: samen een ommetje maken. Wandelen werkt. Letterlijk en figuurlijk. Schouder aan schouder praat je anders. En vaak voelt iemand zich na afloop net wat beter.
En nee, ik denk niet dat dat alleen door mijn briljante gesprek komt 😉.
Wetenschappers zijn het erover eens: je herstelt beter buiten, en het liefst in de natuur.
Dus waarom niet méér doen dan een ommetje?
Rooskleurig
Met cliënten ben ik gaan brainstormen. Wat hebben ze nodig? Wat willen ze? De ideeën waren net zo divers als de mensen zelf. Maar alles kwam samen in één plan: een camping.
Een plek waar we méér doen dan wandelen. Waar we bewegen, buiten zijn, gezond eten, en een fijne dagstructuur opbouwen. Waar we samen zorgen voor de natuur, én voor elkaar.
En vooral: waar mensen weer een zinvolle daginvulling vinden.
Waar cliënten geen cliënten meer zijn, maar medewerkers.
Waar hun inzet telt, en niet hun diagnose.
Het wordt geen grote camping. Dat past niet binnen de visie van natuurherstel. Het wordt een locatie met enkele tenten waar ook mensen komen die normaal gesproken niet op vakantie kunnen, of die het even nodig hebben om weer op adem te komen. Denk aan respijtzorg.
Daarom noem ik het: Rooskleurig.
Omdat ik geloof in een hoopvolle toekomst. Voor de mensen. Voor de natuur. Voor ons allemaal.
In een wereld vol ellende is een beetje tegenwicht geen overbodige luxe. Rooskleurig is mijn antwoord daarop.
Wie ben ik?
Ik ben Rosa Teunis, Sociaal Psychiatrisch Verpleegkundige – of kort gezegd: SPV’er.
Zo’n tien jaar geleden besloot ik dat ik liever bij mensen thuis wilde werken dan in een kliniek. Maar wat ik voor ogen had, bestond nog niet in onze regio. Ik woonde toen in Huissen, een dorp tussen Arnhem en Nijmegen. Veel mensen daar bereikten de grote GGZ-instellingen niet. Ze vielen tussen wal en schip.
Dus ik dacht: dan begin ik het zelf wel. En zo startte ik een team voor BuurtzorgT. Inmiddels zijn we negen jaar verder en draaien er acht teams in die regio.
Van Huissen naar Twente
Oorspronkelijk komen mijn man en ik uit Twente – echte Tukkers dus. In 2019 zijn we weer terugverhuisd. Bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Ook hier mocht ik weer een team opstarten. Helaas moest ik het stoppen toen onze psychiater met pensioen ging. Gelukkig ben ik liefdevol opgevangen door het BuurtzorgT-team in Zwolle Dieze. Daar behandel ik mensen met angstklachten, depressies, trauma’s en meer.